Στίχοι: Γιώργος Μουκίδης
Μουσική: Γιώργος Μουκίδης
Πρώτη εκτέλεση: Πέγκυ Ζήνα & Νίκος Βέρτης ( Ντουέτο )

Έχει μείνει καφές στο φλιτζάνι
και στο τζάμι σταγόνες βροχή
που πολύ μ' αγαπάς δε μου φτάνει
που πολύ σ' αγαπώ δεν αρκεί

Νιώθω μόνη πολύ και φοβάμαι
και δε θέλω αλήθεια να πω
όσα έχεις αφήσει μιλάνε
όσα γύρω κοιτώ
όλα έχουν φωνή σ' αγαπώ

Γιατί έξω έχει κρύο
και με έχει πιάσει μια στενοχώρια
γιατί έξω έχει κρύο
και εμείς οι δύο είμαστε χώρια

Έχω ένα φιλί να θυμάμαι
ένα χάδι και μια σου ματιά
η αγάπη ρωτάω που νά 'ναι
κι ούτε εσύ δε μου λες τώρα πια

Εγώ έχω κρυφτεί στο σκοτάδι
και να θες δε μπορείς να με δεις
το φιλί σου δε φέγγει το βράδυ
κι όσο κι αν προσπαθείς
δε μπορείς σ' αγαπώ να μου πεις

Γιατί έξω έχει κρύο
και με έχει πιάσει μια στενοχώρια
γιατί έξω έχει κρύο
και εμείς οι δύο είμαστε χώρια
**************************
Разделени

Чашата с кафето е оставена,
по прозореца се стичат капки дъжд.
Че ме обичаш много не ми стига,
не е достатъчно, че много те обичам.

Чувствам се така самотен и уплашен.
Не смея истината да изрека.
Всичко, което тук остави, говори,
всичко наоколо, което погледна,
всичко е пропито с глас "обичам те".

Защото навън е студено
и ме докосна болката.
Защото навън е студено
и сме разделени двамата.

Една целувка имам да помня,
една милувка, един поглед твой.
Питам любовта къде ли е,
но дори ти вече не ми отговаряш.

Скрих се в мрака дълбоко,
не можеш да ме откриеш, дори и да искаш.
Целувката ти вече не свети в нощта.
И дори да се опитваш,
да ми кажеш "обичам те", няма да можеш.

Защото навън е студено
и ме докосна болката.
Защото навън е студено
и сме разделени двамата.