О, колькі раз прасіў я
 Назначыць мне спатканне,
 О, колькі раз хацеў я
 Прызнацца ёй у каханні.

 Ды ўсё перашкаджалі,
 Калі дзяўчыне верыць,
 То павадак вясновы,
 То прымаразак-шэрань.

 Але і я ўпарты,
 І, каб свайго дабіцца,
 Прасіў я шчыра майстра
 Зрабіць ёй завушніцы.

 На гэтых завушніцах
 Я напісаў закляцце -
 Усё што не сказаў ёй,
 А ў чым хацеў прызнацца.

 Сягодня не ўцячэ ўжо
 Ад слоў маіх гарачых,
 Ні ў час калі смяецца,
 Спявае, або плача.

 Ні ў час, калі прыляжа,
 Змарыўшыся ў змярканне.
 Звіняць ёй завушніцы
 Усё пра маё каханне.