Mimozami jesień się zaczyna, 
Złotawa, krucha i miła. 
To ty, to ty jesteś ta dziewczyna, 
Która do mnie na ulicę wychodziła. 

Od twoich listów pachniało w sieni, 
Gdym wracał zdyszany ze szkoły, 
A po ulicach w lekkiej jesieni 
Fruwały za mną jasne anioły. 

Mimozami zwiędłość przypomina 
Nieśmiertelnik żółty - październik. 
To ty, to ty, moja jedyna, 
Przychodziłaś wieczorem do cukierni. 

Z przemodlenia, z przeomdlenia senny, 
W parku płakałem szeptanymi słowy. 
Młodzik z chmurek prześwitywał jesienny, 
Od mimozy złotej - majowy. 

Ach, czułymi, przemiłymi snami 
Zasypiałem z nim gasnącym o poranku, 
W snach dawnymi bawiąc się wiosnami, 
Jak tą złota, jak tą wonną wiązanką.